Widziałem bardzo niedobry spektakl o holokauście. Z dzisiejszej perspektywy, wciąż nie znalazłem celowości jego powstania i wykorzystanych w nim środków. Nagości za dużo, układy choreograficzne w rozlanym i zmarnowanym mleku. Może zbyt mocno chciano dotrzeć do młodych odbiorców i zapomniano, że na widowni znaleźli się dojrzalsi widzowie.
„Czy zastrzeliłbyś dwie pandy, aby uratować jednego Żyda?“, pytają aktorzy wybranych widzów. Pytani szybko udzielają pozytywnej odpowiedzi…" Na moim spektaklu nie było wyłącznie pozytywnych odpowiedzi. Poza tym na przedstawione odpowiedzi zespół nie potrafił reagować. Można było odpowiedzieć cokolwiek. Osoba z mikrofonem biegła dalej i wpychała go w gardło kolejnej zaskoczonej osobie. Chciałbym usłyszeć odpowiedź na to pytanie kogoś, kto przeżył holocaust. Tylko czy zespół znalazłby czas na refleksję i cierpliwość, jeśli byłaby za długa. Poza tym takie pytanie w przedstawionej stylistyce dyskotekowego chaosu mogą doprowadzić w przyszłości to zapamiętania przez młodszych, że holokaust dotyczył pand!
„Czy zastrzeliłbyś dwie pandy, aby uratować jednego Żyda?“, pytają aktorzy wybranych widzów. Pytani szybko udzielają pozytywnej odpowiedzi…" Na moim spektaklu nie było wyłącznie pozytywnych odpowiedzi. Poza tym na przedstawione odpowiedzi zespół nie potrafił reagować. Można było odpowiedzieć cokolwiek. Osoba z mikrofonem biegła dalej i wpychała go w gardło kolejnej zaskoczonej osobie. Chciałbym usłyszeć odpowiedź na to pytanie kogoś, kto przeżył holocaust. Tylko czy zespół znalazłby czas na refleksję i cierpliwość, jeśli byłaby za długa. Poza tym takie pytanie w przedstawionej stylistyce dyskotekowego chaosu mogą doprowadzić w przyszłości to zapamiętania przez młodszych, że holokaust dotyczył pand!
"Twórcy spektaklu zadają sobie pytanie: co się dzieje kiedy taniec zderza się z rzeczywistością? Tropy narracyjne wskazane przez autorów, dotyczą Holokaustu i pokazują jak wiele mamy jeszcze do zrobienia aby refleksja na ten temat zadomowiła się w naszej świadomości." Zadomowienie w świadomości dotyczy zatem zupełnie młodej widowni. Dla pokolenia wojennego i powojennego, żadnych deficytów w tym zakresie nie ma. Również dla pokolenia wnuków, których dziadkowie przeżyli nie tylko wojnę ale i holocaust. Zatem spektakl powinien być prezentowany z informacją: spektakl do lat 30!
Podobno nie ma głupich pytań. Na pewno są pytania nie na miejscu.
I nadszedł czas, kiedy spektakle Polskiego Teatru Tańca nie zachwycają.
________________________________________________________________________
Cytaty za: http://www.ptt-poznan.pl/spektakle/aktualne/jewrope-2014-/ Stan na 10.1.2016
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńtaka tematyka czasami jest dość trudna do przetworzenia lecz na pewno był jakiś sens zachowany w tym przedstawieniu. W moim przypadku, gdzie uwielbiam chodzić do https://teatrszekspirowski.pl zawsze wybieram takie sztuki, które będą mi najbardziej bliskie.
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńWiadomo, że różne sztuki są przedstawiane w teatrze, ten temat faktycznie do trudniejszych w odbiorze należy, ale i takie są. Ja ostatnio sprawdzałam repertuar teatru https://teatrkomedia.pl/ w Warszawie. Szczerze dawno nie byłam i z chęcią obejrzałabym coś ciekawego. A takich spektakli tam nie brakuje.
OdpowiedzUsuń